Poetycka wiosna

Już miałem siadać i pisać na pewien temat, kiedy natchnęło mnie i chciałem odszukać odpowiedni cytat, który gdzieś szalał pośród innych myśli. Trafiłem na pewien tekst i bardzo się zmartwiłem, ale i ucieszyłem zarazem. Zmartwienie to odznaczało się tym, że jak zwykle to już bywa ktoś wpadł na ten pomysł wcześniej, a, i tutaj jest granica między radością i smutkiem, miał identyczne przemyślenia i problemy. Z tego więc powodu nie pochwalę się swoim tekstem, a jedynie przytoczę kilka słów wieszcza narodowego.

Mickiewicz Adam

"Te rozkwitłe świeżo drzewa"

Te rozkwitłe świeżo drzewa
Upajają słodką wonią,
Wody szepcą, słowik śpiewa
I koniki cicho dzwonią.

Czemuż zadumany stoję
I wiosną się nie weselę?
Bo sieroce serce moje.
z kimże wiosnę tę podzielę?

Przed mym domem w pomrok szary
Stają muzycy tułacze.
Słyszę śpiew i dźwięk gitary.
Odmykam okno i płaczę.

Zakochani to minstrele.
Pod oknem kochanki nucą;
Mnie nie bawią, ale smucą;
z kim się muzyką podzielę?

Tylem uczuł, cierpiał tyle,
Lecz nie powrócę do domu;
Opowiadać nie mam komu,
Zamknę powieść mą w mogile.

Założywszy ręce siadam,
Na samotną patrzę świécę:
Czasem piosnkę w myśli składam.
Czasem pióro smutne chwycę.

Dzieci moje, myśli, słowa,
Czemuż się z was nie weselę?
Ach, bo dusza moja wdowa,
Dzieci wiele, sierot wiele.

Mija wiosna, mija zima,
Mija pogoda i słota;
Nie przeminie żal pielgrzyma,
Bo on wdowiec i sierota.



[wiosna 1832]